က်မဘ၀

မိဘေတြကက်မကိုအမရပူရမွာေမြးခဲ့ပါတယ္။
သားသမီး(၃)ေယာက္ထဲမွာအၾကီးဆုံးပါ။
က်မပညာေရးကိုအားေပးတဲ့မိဘေတြနဲ့ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
က်မ(၉)တန္းအထိအပူအပင္မရွိေနခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ေဖေဖဟာသည္းေျခအိပ္ေက်ာက္တည္လို႔
ခြဲစိတ္ရာကေနအဆင္မေျပျဖစ္ျပီးေဆးရုံမွာ(၁)ႏွစ္ေလာက္ေနရတယ္။
က်မဘ၀ရဲ႕အပင္ပန္းဆုံးအခ်ိန္ေတြေပါ့။
အေမကလည္းေဆးရုံမွာပဲေနရတယ္။
က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြမွာအဒၚေတြနဲ႔ေနရပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွအေဖအေမရဲ႕တန္ဖိုးကိုသိခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာအေဖကက်မတို႔အတြက္ျပန္ျပီး
ရွင္သန္ေပးခဲ့တယ္။အေဖေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
လူေတြအေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းသိခဲ့ရပါတယ္။
စီးပြားေရးလည္းပ်က္မတတ္ေပါ့။က်မတို႕ကသစ္စက္လုပ္ငန္းလုပ္ပါတယ္။
က်မတို႔လူေတြရဲ႕ဒဏ္ကိုေတာ္ေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။
ေဖေဖျပန္ေနေကာင္းလာပါ႕မလားဆိုတဲ႕
အေတြးကလည္းအျမဲေတြးေနရတယ္။ေၾကာက္ခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီတုန္းကကေလးခံစားခ်က္ေပါ့။
အေဖမရွိလို႔လံုး၀မျဖစ္ဘူးေပါ့။အခုလည္းဒီအတိုင္းပါပဲ။